Bernard, l’acusan d’aver complotat per faire assassinar lo Papa Boniface VII ; d’aver conspirat per que lo Tolosan e l’Albigés fagan secession e siagan transferits al filh cabdèt del rei de Malhòrca ; d’aver volgut provocar la fracatge de l’Inquisicion t de l’Òrdre dels Fraires Presicaires (Dominicans), que servissián dempuèi lèu mai d’un sègle dins Occitània tota ; d’aver gausat n’aver portat la denonciacion dabant lo rei Philippe le Bel.
Mas tanben, d’aver fach liberar los prisonièrs per eresia de l’infame Mur de Carcassonne ; d’èsser lo grand architècte de totes los soslevaments e trebols socials del Miègjorn de França dins l’immediat selhatge de la ‘Crosada dels Albigeses’ a la virada dels sègles 13 e 14. Tot aquò en essent simple espectator al covent dels Franciscans de Carcassona.
Çaquelà Bernat es pas ges catar. Es monge franciscan. Fa sens dobte partida del moviment dels Franciscans espirituals. Aqueles recusan la proprietat privada e s’atacan a la corrupcion e al materialisme de la Glèisa de lor temps, e tanben las proceduras de l’Inquisicion, qu’acusan de practicas fraudulosas. Creson que lo monde pòt e deu cambiar dins un sens utopic.
Amb aquò, se sarran fòrça dels tèxtes de combat poderoses – O Sirventés – que compausan al sègle XIII demest los mai grands trobadors d’Òc. Cadun a son biais, denóncian la repression, la messorga, la delacion, las «Fake News», la susvelhança de massa d’un poder en via de venir totalitari. Mas l’audàcia de Bernat li serà pas perdonada. Lèu vendrà lo temps dels reglaments de compta. En fin de corsa, se trobarà condemnat a la preson perpetuala al Mur de Carcassona qu’ aviá tan fach per combatre. N’i subreviurà pas que qualques meses. Aquò se sona un titan de las valors, un Samson ignorat de la paraula. Mas es tanben un amorós. Demòra son Crit, que retronís dans los sègles.