Per passar una vesprada d’estiu a l’ombra de la lenga nòstra : « Cèrcas I » de Sèrgi Viaule
Aqueste recuèlh es un florilègi, una seleccion, de tèxtes que son ni poèmas, ni poësias. Se cal pas enganar sus la merça, se merça i a.
Nimai se mesprene. Se tracha just de qualques mots apertierats per tradusir, un gredon a la man, d’unes sentits. Son pas que la materialisacion d’esmòugudas qu’an pas res d’extrà-ordinari. Segon lo cas, cada pèça es estada escricha tot d’una o foguèt laboriosa a espelir. De cap de biais an pas de pretencion literària, jamai de la vida . Son la vida. Son pas qu’escriches espelhandrats, ni mai, ni mens. Son paraulas getadas al vent. Son venguts, al bestorn d’una carrièra , d’un eveniment mai o mens aürós o d’una randura al fin fons del campèstre. Son de las quatre sasons, emai venon, benlèu, de pus luènh. Ses on impausat coma l’amor e la mòrt ; coma la pluèja o lo bèl temps. Espeliguèron a miègjorn o a mièjanuèit. A la raja del solelh o al clar de luna. Aqueste recuèlh es un florilègi, una seleccion, de tèxtes que son ni poèmas, ni poësias…
Comentar Cèrcas I – Sèrgi Viaule.