La « DICTEE », comme chaque année ! Retour au Séquestre. La chaleur d’être ensemble. Le texte est l’adaptation en Languedocien d’un extrait de conte de Lise Gros, dont nous avions entendu la douce voix provençale  à Noël.

Puèi, dins la sala, i a : las bancas del COR e de l’ADOC (que son los dos partenaris organisators), libres, CD, vestits, pega-solets….; lo cafè ; las voses d’Eric e de Jiròni, las fuèlhas e las fautas d’ortogràfia; los mèstres d’Occitan d’Albigés e lor conselhèra pedagogica, joves e valents ; los dròlles de l’Escòla Ròcaguda e de la Calandreta d’Albi pel primièr còp ; los mercés al Conse del Sequestre, sénher Pojada (pojar en gascon = montar) ; los discorses -ongan Monsur Gasc s’es preparat a la question de M. Frejabisa, mas pas a totas…-; los primats ; las cançons menadas per Magali de la Calandreta e seguidas per Aluserpit e totis los que vòlon; los que dançan; lo despertin; l’aperò…. amb lo vin e lo borrut de Philemon, puèi los rengaments. / Les stands, la dictée, les enfants bilingues de Rochegude et de la calandrette, les discours…. et la remise des prix, les chants et danses etc… etc… etc.. puis on plie tout…

E, tot lo temps, levat lo temps de la dictada e lo temps dels discorses, la musica d’Aluserpit…. Felicitacions! Cliquatz sus la fotò.

Per los que son pas venguts : cal pas aver paur de la Dictada… es un jòc e siètz pas oblijats de la tornar al mèstre. Non! la rumor d’un bonet d’ase es una calomnia!!! e podètz agachar las fotòs del diapòrama.

 A L’AN QUE VEN

[slideshow_deploy id=’3648′]