Fasiam de concèrts, de desfilats, animàvem de seradas, participàvem a las ceremonias oficialas de la comuna e cada dos o tres ans anàvem far un concors organizat per la Confederacion Musicala de França en fòra del departament de Tarn. A la debuta de l’annada 1956, decidiguèrem de far lo procediment per anar al concors departamental de Sèina Maritima a Dieppe al mes de junh d’aquela annada.

Partiguèrem ambe lo traïn d’Albi, aviam logat un vagon de cinquanta plaças e podètz comprene qu’èrem fòrça contents d’anar dins un país desconegut, alara qu’aicí aviam pas fòrça distraccions. Al meu ostal aviam pas de pòste de ràdio e anàvem escotar La Catinou cò d’una vesina. Cantèrem pendent un brave moment puèi la lassièira nos trapèt e nos aconsomiguèrem. Quand nos desrevelhèrem a punta de jorn, e qu’anàvem arribar a Orleans fintàvem lo païsatge ambe nòstres uèlhs enfarinats. Un dels pus vièlhs diguèt : vesi quicòm coma de rastèls plantats sus las teuladas al cap d’un margue, me demandi de qu’es aquò ? Un autre diguèt: devon èsser d’antenas per la ràdio. « Siás caluc », ieu a l’ostal ai pas qu’un fial menut e unenc entre dos piquets dins l’òrt e aquò va plan. Un tresen diguèt : benlèu que los alemands qu’avián requisicionat los ostals, avián besonh d’antenas especialas per parlar ambe Alemanha. Un autre que se voliá pus desgordit, diguèt qu’èra per atraire los colombs viatjaires pendent la guèrra. Fin finala, cadun voliá aver rason e d’unes se carcanhavan.

Benlèu qu’a París quand arribarem qualqu’un o nos dirà. O demandèrem pas, de tan qu’aviam de pensaments per cambiar de gara ambe un autocarri, sens oblidar de mudar los instruments e far sègre tot lo monde.

A Dieppe, lo primièr ser, abans de sopar a l’Ostalariá ont èrem albergats prenguèrem l’aperitiu. Vegèrem ben un aparelh plaçat sus una laissa nauta, mas sabiam pas a qué servissiá. La patrona nos diguèt d’un aire moquet : « Cela est un pòste de television, je vais l’allumer ». Es aquí que los cinquanta calucs vegèron la television pel primièr còp. Èra un reportatge sus una corsa de cavals a París. Vos pòdi pas contar tot çò que se diguèt de tant que lo mond èran estabosits, levat una reflexion de tria facha per un ancian : nautres los vesèm e cal sap se nos veson eles ?

Nos pausèrem una autra question : creses que la television arribarà un jorn a Canhac ?

Cresi que sèm pas prèstes.