Aubanel, Rochegude, Poésies d’Amour / Tròç pichòt de çò qu’avètz mancat per vos donar l’enveja de legir Aubanel.
Sa poesia es tota viva. Teodor Aubanel
que traparètz dins la bibliotèca del Centre de Ressorgas del Centre Occitan Ròcaguda / à chercher dans la bibliothèque du COR.
La Venus d’Arles (1862) , « beauté pure »
Siás bèla, ò Vènus d’Arle, a faire venir fòu!
Ta tèsta es fièra e doça, e tendrament ton còu
Se clina. Respirant li potons e lo rire.
Ta fresca boca en flor de qu’es que vai nos dire?….. Di pomas de ton sen tan redonda e tan puras.
La beutat te vestís mieus que ta rauba blanc;
Laissa a ti pès tombar la rauba qu’a tis ancas
S’envertolha, mudant tot çò qu’as de pus bèu;
Abandona ton ventre i potons del solèu!
Coma l’eure s’aganta a la rusca d’un aubre
Laissa dins ma braçada estrenhèr en olen ton maubre;
Laissa ma boca ardènta e mi dets tremolants
Còrre amorós pertot sus ton cadavre blanc!…..
La poésia es inspirada per la femna tota jovenòta de Pau Arène…. mai viva que l’estatua antica. Sabèm pas la reaccion de l’espós… Ò ! Aubanel es un poèta carnal. La Glèisa fusquèt encolerada per l’imatge d’un rapòrt sexual amb una estatua e encara mai amb un cadavre…. L’ira religiosa seguièt lo poèta duncas a sa mòrt.
En seguida, tirat de « Li filhas d’Avinhon » :
La Vènus d’Avinhon (1885), e totes los critèris de l’amor vist al travers d’un agach d’òme, de l’epòca ?: « Je t’envoie ma Vénus d’Avignon. Après l’amour des étoiles, l’embrasement de la chair; hélas! c’est là tout l’homme, et tant mieux; »
Ò ! quau me levarà la set
de la chata?… A ges de corset: (chata, provençal per joventa, las ideias tòrtas son falsas!)
Sa rauba, fièra e sens plecs, mòtla
Son joine sen que non tremòla
Quand marcha, mai s’arredondís
Tan ferme , que subran fernís
Vòste còr dabans la chatona.
Passes plus, que me fas morir, / O laissa-me te devorir / De potonas!
La nuech fau d’estrangi pantaís:
M’escapes antanlèu que t’ai;
te corre après, jamai t’ajonhe….
Se dítz, al dintre del Cor, que la trèva de Ròcaguda es venguda a la Descobèrta..